Het vertrouwen van Jeangu Macrooy en Magtel de Laat

- door de redactie - ENSCHEDE - 'Zou jij niet Jezus willen spelen?’ Jeangu Macrooy kreeg de vraag zomaar op straat. En de rol van Maria Magdalena kwam ook compleet onverwacht voor Magtel de Laat. Maar de singer-songwriter en de musicalactrice staan binnenkort samen in de splinternieuwe versie van de klassieke musical Jesus Christ Superstar, van 1 tot en met 5 mei 2024 te zien in het Wilminktheater. Toeval? Een wonder? Of een kwestie van vertrouwen? 

Van harte gefeliciteerd met jullie hoofdrollen! 
Jeangu Macrooy (29): "Dankjewel, het is echt een enorme eer. Voor mij was het een geval van op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Ik was bij de première van een film van een vriend, maar ik was heel moe, dus ik ging vroeg weg. Toen ik twee stappen uit de bioscoop had gezet, stond daar regisseur Ivo van Hove. Ik ken hem wel en ben een groot bewonderaar. Hij vroeg me meteen: Ik ben bezig met een nieuwe versie van Jesus Christ Superstar, zou jij Jezus willen spelen? De audities zijn over twee weken. De vraag overviel me, maar daarna dacht ik: ja, geweldig.’

Magtel de Laat (25): "Ik heb auditie gedaan voor het ensemble (de spelers die meedansen en zingen en vaak een kleinere rol hebben, red.) Het kan zijn dat we nog een paar meiden terugvragen voor de Maria-songs, kregen we te horen, maar daar rekende ik totaal niet op. Toen ik toch gevraagd werd, moest ik echt even schakelen. En toen ik later gebeld werd dat ik het geworden was, was ik helemaal overrompeld."

Jeangu: "Nadat we door de Nederlandse auditierondes heen waren gekomen, moest ook Andrew Lloyd Webber, de Engelse schrijver en regisseur van de originele Jesus Christ Superstar uit 1971, onze rol nog goedkeuren. Hij bekeek álle auditietapes." Lachend: "Toen we eindelijk zijn toestemming kregen, belde ik meteen mijn vriend op, die in Berlijn was, en riep: Ik ben Jezus!"

"Ook al ben ik popzanger, ik heb musicals altijd tof gevonden en dacht vaak: ik zou het graag een keer willen proberen. Als klein jongetje in Suriname heb ik de film voor het eerst gezien, met mijn moeder, die was groot fan. We gingen vaak samen naar jeugdtheater, mijn tante is actrice; ik ben met theater opgevoed. Stem, techniek, emoties; in deze rol kan ik alles kwijt wat ik in me heb."

Magtel, jij zong als klein meisje al een nummer uit Jesus Christ Superstar, toch?
Magtel: "Everything’s alright. Ik was een jaar of 11, we zongen het met Pasen in de kerk met mijn zanggroepje. Het was de allereerste musicalsong waarmee ik heb opgetreden. Ik wist altijd al dat musical mijn roeping was, maar dat dit zoveel jaar later mijn eerste rol zou zijn, had ik toen nóóit durven dromen. Dus toen ik gebeld werd, dacht ik: sommige dingen gebeuren echt met een reden."

Wat vinden jullie het mooist aan jullie rol? 
Magtel: "Maria Magdalena is erg zorgzaam, ze bekommert zich over Jezus als een vriendin. Haar liefde gaat zelfs zo ver dat ze zichzelf ervoor aan de kant zet, dat vind ik mooi. Tegelijkertijd zou ik het tof vinden als Maria in onze versie van het stuk misschien iets minder ondergeschikt zou worden, een klein beetje moderner en onafhankelijker, zoals vrouwen tegenwoordig ook zijn."

Jeangu: "Wat ik prachtig vind, zijn de momenten waarop Jezus iets menselijks heeft. Bijvoorbeeld in het nummer Gethsemane, in de nacht voor zijn kruisiging. Hij is bang, zingt hij. Hij snapt het grote plan niet en vraagt aan God, zijn vader: Is mijn opoffering nodig? Moet ik echt sterven? Maar aan het einde mondt zijn lied uit in volledige overgave aan zijn lot. Zo mooi."

"Gethsemane gaat voor mij ook over geloven. Of je nou religieus bent of niet: geloof ontstijgt je ratio. Het is een kwestie van vertrouwen dat iets simpelweg zo moet zijn. Dat vind ik heel mooi en menselijk. Geloof is onderdeel van wat ons mens maakt. We hebben iets groters nodig om onze hoop uit te halen."

Magtel: "Tegelijk gaat het over geloven in jezelf. Jezus is bang voor wat er gaat komen, hij weet niet of hij kan sterven aan het kruis. Maar na dat nummer haalt hij de kracht niet meer alleen uit God, maar ook uit zichzelf."

Zijn jullie gelovig opgevoed? 
Magtel: "Ik heb mijn communie en mijn vormsel gedaan, maar het is niet zo dat we elke zondag naar de kerk moesten. Ik zat als kind vooral in het kerkkoor omdat ik daar kon zingen."

Jeangu: "Mijn ouders hebben ons gelovig opgevoed om ons iets mee te geven, maar niet op een strenge manier. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik me niet meer met de kerk wilde verbinden, ook vanwege homofobie, maar ik ben wel altijd spiritueel gebleven. Ik zou geen atheïst kunnen zijn, ik kan niet leven met het idee dat er niets groters is. Wat is het punt dan?"

Waarover twijfelen jullie in je leven?
Jeangu: "Je eigen muziek schrijven is een constante cyclus van creëren, blij zijn met het resultaat, het uitbrengen en dan toch twijfelen: gaan mensen dit leuk vinden? Is het wel goed genoeg? Ik probeer mezelf inmiddels voor te houden: je hebt gemaakt wat je wilde maken en tijdens dat proces heb je plezier gehad. Dus hou nu gewoon vast aan dat gevoel en vertrouw erop, wat de uitkomst ook mag zijn."

"Ik twijfel best vaak over dingen, hoor. Maar ik heb ook geleerd dat het af en toe goed is om een sprong in het diepe te wagen. Te denken: je leeft maar één keer, doe het gewoon. Heb vertrouwen. Want wat is het ergste wat kan gebeuren? Of het valt mee, óf het is een minder fijne ervaring waarvan je weer leert."

In het allerergste geval word je gekruisigd.
Jeangu: "Juist! Ik wilde net zeggen: je zult er niet dood aan gaan. Maar in ons verhaal dus wel." Lacht. 

Magtel: "Ik wil later in elk geval niet denken: O, had ik het toch maar gedaan. Je door angst laten tegenhouden, dat lijkt me zo zonde."

Heb vertrouwen, dus?
Magtel: "Precies."

- Tekst: Margot Pol
- Foto's: Rinse Fokkema (Jeangu) en Evely Duis (Magtel)