Johannes de Parkiet houdt ons vooral een lachspiegel voor

-door de redactie-
MAANDAG 29 MEI / WILMINKTHEATER - Na de geslaagde buitenvoorstelling Vreemde Vogels ging medio februari een tweede voorstelling gebaseerd op hetzelfde boek in première: Johannes de Parkiet. Het kan zijn dat er een belletje gaat rinkelen bij die naam; het is inderdaad dezelfde parkiet die een hoofdrol vertolkte in de voorstelling op landgoed Schuttersveld in Enschede (en in Dalfsen, De Bult en Hierden). Jeroen Hendrik ging kijken.

De basis van beide voorstellingen is het prentenboek Johannes de Parkiet (bij Vreemde Vogels was de tweede akte gebaseerd op het vervolg, Gerda de Goudvink), geschreven door Mark Haayema en met tekeningen van Medy Oberendorff. De schrijver zelf maakte een fonkelnieuwe theaterbewerking, al zal de oplettende kijker her en der wel enkele overeenkomsten herkennen.

Het verhaal van Johannes begint als zijn baasje Gijs hoort dat parkieten gezelschapsdieren zijn. Hij besluit daarom voor de vogel, die al jaren in een kooitje op het tafeltje naast hem zit, buiten een grote volière te maken, waar Johannes lekker de ruimte heeft. Bovendien schaft hij een aantal andere vogels aan.

Had Gijs het Johannes kunnen vragen, had hij dit vast niet gedaan, want voor Johannes wordt dit een nachtmerrie. Vogels die hij niet kan verstaan, sommige nog erg brutaal ook, en nergens meer een eigen plek; het gaat er wild aan toe. Pas aan het eind van de voorstelling begrijpt baasje Gijs de situatie, en vindt hij een perfecte oplossing.

Moraal
Als volwassene heb je natuurlijk al snel door dat we hier met een parabel te maken hebben over problemen die wij mensen ook hebben. Het mooie is dat ook in deze gepolariseerde tijden, iedereen tevreden kan zijn met de moraal van dit verhaal.

De verbinding met ons wordt echter ook al in de voorstelling zelf gelegd. Aan het begin zien we de spelers als zichzelf. Acteur Joep Onderdelinden (bekend als Postbode Siemen in Zaai en vele musicals) geeft een mini-masterclass acteren aan de zaal, en stelt zijn collega’s voor: Cystine Carreon (musicalster), Aniek Stokkers (poppenspeler), Quincy Ignacia (danser) en Dennis de Groot (gitarist).

In de voorstelling stappen we soms ook terug naar het niveau van de spelers, bijvoorbeeld als Aniek aan Cystine vraagt of ze niet vreselijk heeft moeten wennen toen ze naar Nederland kwam. (Antwoord: Ik was vier, dat viel wel mee). Of als er, nadat dezelfde Cystine in het Filipijns zong, naar Quincy’s taal en afkomst wordt gevraagd (Geboren in Alpen aan den Rijn).

Dat we dingen aannemen en mensen in hokjes proberen te stoppen, is ons eigen, maar niet altijd goed. Ook hier dienen de rollen van de spelers als voorbeeld: Cystine blijkt ook een uitstekend instrumentalist, Dennis de Groot heeft als acteur in van alles en nog wat gespeeld en is een geweldige poppenspeler. Een reden om tegen het eind van het stuk de rollen ook gewoon te herverdelen.

Dat de spelers stuk voor stuk goed zijn is ook te zien aan de manier waarop de vogels tot leven komen. De prachtige poppen bewegen in hun handen levensecht, en als ze als persoon een vogel vertolken is het meestal grotesk en grappig, maar soms ook mooi breekbaar, vooral in de beweging. De liedjes worden prachtig vertolkt, waarbij het moment waarop Cystine Carreon alle registers opentrekt extra indruk maakt.

Nieuw
Met nieuwe muziek en liedjes, een nieuw decor, nieuwe kostuums en grotendeels nieuwe poppen is Johannes de Parkiet echt een heel nieuwe voorstelling. Wat is gebleven zijn de mini-natuurdocumentaires bij de introductie van elke nieuwe vogel, nu prachtig voorzien van beelden van de echte vogels op twee grote beeldschermen.

We horen Loretta Schrijver allerlei wetenswaardigheden vertellen, maar op dezelfde bloedserieuze toon zitten er bijzonder geestige onzinnigheden in. Alleen deze momenten maken het de moeite waard om de voorstelling te bekijken.

Spiegel
Er is dus genoeg te lachen tijdens deze voorstelling en de momenten dat je je vergaapt zijn er legio. De herkenbare situaties worden nooit echt ongemakkelijk en de spiegel die ons wordt voorgehouden is vooral een lachspiegel. Een uitermate geschikte voorstelling dus voor jong en oud.

- Tekst: Jeroen Hendrik
- Foto's: Sander Mulkens