Zus van mijn zus begint wanneer eigenlijk alles al gezegd is
-door de redactie-
VRIJDAG 19 MEI / DE KLEINE WILLEM - Met de nieuwe voorstelling Zus van mijn zus laten topactrices Ariane Schluter en Marisa van Eyle een langgekoesterde wens in vervulling gaan. Voor het eerst staan ze samen op het toneel. "Dat was op de Toneelacademie in Maastricht voor het laatst, dus dat is alweer even geleden, to put it mildly", zegt Ariane met een glimlach.
Marisa: "We hebben een jaar of 35 geleden even bij elkaar in de klas gezeten en je komt elkaar in het wereldje ook best wel vaak tegen, maar het is er nooit van gekomen dat wij samen gingen spelen." Nu gaat dat dus gebeuren, in een verhaal van Peer Wittenbols. "Die zat ook bij ons op school. Ariane: "Ik heb altijd al een tekst van Peer willen spelen. Hij schrijft prachtig, heel beeldend en muzikaal, met een melancholieke ondertoon."
Toen ik Peer belde, vond hij het meteen een leuk idee, vertelt Marisa. En daar moet dan ook een heel goede regisseur op. "Graag een vrouw. En graag iemand van een andere generatie, een beetje vampierachtig: lekker vers bloed." "Van Belle van Heerikhuizen hadden we onder meer Sweet Sixteen gezien", vult Ariane aan. "Een krachtige, humorvolle en ontroerende voorstelling. We zijn heel blij dat zij deze voorstelling wilde regisseren."
Familieband
De aanloop duurde in totaal een jaar of vier. Marisa: "Echt bizar lang. We hebben de afgelopen jaren vaak en veel gepraat met zijn vieren en ideeën en ervaringen uitgewisseld." Ariane: "We wilden graag een voorstelling over familie maken. Ik kom uit een gezin met vijf zussen, en een familieband is een onuitputtelijke bron voor het theater. Een zussenband is er altijd, hetzij goed, hetzij slecht. Je kunt hem niet ‘opzeggen’, zoals elke andere verhouding in het leven wel."
Peer Wittenbols kwam met een situatie uit zijn eigen familie die het startpunt van de voorstelling is geworden: twee zussen die elkaar ontmoeten om te praten over het al dan niet verlengen van de grafrechten van hun derde zusje, dat jaren geleden gestorven is. Ariane: "Daarmee kwam de dood, en hoe we daarmee omgaan, de voorstelling binnengezeild – om er niet meer uit te verdwijnen."
Sterker nog, het is een belangrijk thema van de voorstelling geworden. Marisa: "Rouw en liefde en alles wat daar aan vastzit. Het is zoals Peer het laatst verwoordde: je bent met elkaar, je hebt je familielid begraven, je drinkt nog wat met elkaar, eigenlijk is alles al gezegd: en dan begint het. Het begint nadat alles al gezegd is."
Symfonie
De vier gingen vervolgens op zoek naar een associatieve vorm. "Zo kunnen we springen in
de tijd, zijn we soms kinderen, en dan weer terug in het heden; bezingen we het leven in dichtvorm of betreuren we de doden naast de houten stammen die als grafzerken oprijzen in het decor", vertelt Marisa. "Er is een heel arsenaal aan scènes ontstaan die we nu tot een symfonie kneden."
"Ik kan nu al verdrietig zijn over dat het dan straks klaar is", vertelt ze. "Het is in de afgelopen vier jaar een soort onderdeel van ieders leven geworden, waardoor het bijna onvoorstelbaar is dat hier een eind aan gaat komen. Het stuk gaat over het einde van dingen, maar het is een raar effect dat ik nu al bijna aan het rouwen ben voor het afscheid."
Wat hopen jullie het publiek met deze voorstelling mee te geven?
Ariane: "Ik hoop dat iedereen met een warm gevoel de voorstelling uitkomt, dat je voelt hoe de dood bij het leven hoort, en dat je daarna misschien je zus of broer even belt om te horen hoe het met haar of hem gaat. Gewoon, omdat je weer beseft hoe bijzonder het is dat je de eerste ervaringen in je leven samen hebt gedeeld."
- Foto's Isabel Sanchez Olid (Ariane Schluter) en Bob Bronshoff (Marisa van Eyle)