"Als je maar één voorstelling kunt zien dit jaar, ga dan naar Dear Evan Hansen"

In deze recensie leest je over de indrukwekkende musical Dear Evan Hansen, een aangrijpende voorstelling met internationale successen op Broadway en West End, die nu ook in Nederland te zien is. Met ontroerende muziek en een verhaal dat generaties overstijgt, weet deze musical het publiek diep te raken.

Jeroen Hendrik

Dear Evan Hansen

Dear Evan Hansen gaat over een sociaal ongemakkelijke tiener genaamd Evan. Na de zomervakantie, waarin Evan zijn arm gebroken heeft, hoopt hij op nieuwe kansen om vrienden te maken. Echter blijft zijn gips maagdelijk wit. Totdat Connor, op wie ook wordt neergekeken, in koeienletters zijn naam op het gips schrijft. ‘Nu kunnen we allebei doen alsof we vrienden hebben’, zegt Connor.

Evan heeft van zijn therapeut de opdracht gekregen om een brief aan zichzelf te schrijven. Daarin schrijft hij over zijn onzekerheden en de onbereikbaarheid van Zoë, wie hij leuk vindt. Zoë is de zus van Connor, dus wanneer Connor deze brief ontdekt, wordt hij woedend en grist hij de brief mee.

Enkele dagen later krijgt Evan het nieuws te horen dat Connor zelfmoord heeft gepleegd. Op dit moment had Connor de brief van Evan in zijn broekzak. De ouders van Connor, die niet echt een sterke band hadden met hun zoon, denken daardoor dat dit de afscheidsbrief is van Connor en dat hij deze geschreven had voor Evan. Eerst wil Evan de vriendschap ontkennen, maar uiteindelijk gaat hij mee in de leugen.

Hoe meer Evan vertelt over zijn vriendschap met Connor, hoe meer de ouders van de overleden jongen willen weten. Maar die vriendschap heeft natuurlijk nooit bestaan, dus er zit maar een ding op. Jared, voor Evan het dichst bij wat je een vriend kunt noemen, helpt hem om de vriendschap tussen Evan en Connor te vervalsen. De zus van Connor, Zoë, gelooft eerst niks van de vriendschap. Niemand heeft toch ooit iets van hun vriendschap gemerkt? Maar als ze door de verzonnen verhalen van Evan een andere kant van haar broer leert kennen, wil ook zij steeds meer weten.

Dit leidt tot een web van leugens die uiteindelijk zelfs viraal gaan op social media. En ook Alana, die in eerste instantie niet eens precies wist wie Connor was, begint een blog over Connor en krijgt steeds meer aandacht. Hierdoor krijgen ze plotseling populariteit, vriendschap en erkenning.

Zoom in

Herkenbare thema's en emoties

Dear Evan Hansen gaat over serieuze thema’s: eenzaamheid, erbij willen horen, onmacht en onbegrip, met zelfmoord als middelpunt. Toch is de voorstelling allesbehalve somber. Er zit veel lucht in de voorstelling, met name door Jareds pogingen om in e-mails te suggereren dat de twee een relatie zouden hebben gehad. Ook de conversaties tussen (ingebeelde) Connor en Evan zorgen voor de nodige ontspanning.

De kracht zit in de meeslepende vertelling en de herkenbare reacties. Ondanks de groeiende leugen die wordt verteld, zal er bij veel personen toch een gevoel van begrip worden opgeroepen. De beide moeders die worstelen met hun eigen tekortkomingen. Zoë die nooit enige liefde van haar broer heeft ervaren en nu moet verwerken dat haar broer toch wel liefde voor haar had. De vader van Connor, die nooit met zijn zoon de dingen heeft kunnen doen die hij had willen doen. Ook Alana, die haar identiteit ontleent aan social media aandacht, zal voor de jongere generatie herkenbaar zijn, al staat dat persoonlijk een stuk verder van mij af. Zelfs de verzonnen ‘Connor’ roept wat begrip op. Echter blijft de rol van Jared een beetje bedenkelijk: iemand die wel heel gemakkelijk gebruik maakt van de situatie.

Indrukwekkende cast

Een sterk verhaal verdient een sterke cast en dat is bij deze voorstelling extreem goed gelukt. Iedereen is geweldig in hun rol. Om er drie uit te pikken; Ward van Klinken maakt van Evan een kwetsbare jongen, wiens zelfvertrouwen zienderogen groeit. Zijn stem, die in de hogere regionen breekt, maakt dat zijn zang die kwetsbaarheid versterkt. Cystine Carreon is prachtig als Connors moeder Cynthia, die naarstig en intens op zoek is naar de kant van haar zoon die ze nooit heeft kunnen ervaren. Marlijn Weerdenburg is de eenzame moeder van Evan, die alle ballen hoog probeert te houden, wat niet altijd lukt. Met name haar scènes met haar zoon aan het eind van de voorstelling zijn indrukwekkend.

Subtiele enscenering vol details

Ook de enscenering is prachtig. Zo zorgt de verschijning van Connor op de achtergrond op een bepaald moment voor een prachtig plaatje. De overgangen zijn organisch en jouw aandacht als toeschouwer verslapt geen moment. Ook aan de details is gedacht. Waar bijvoorbeeld eerder ter sprake is gekomen dat Evan zweethanden heeft, zien we hem in een paar scènes terloops zijn hand aan zijn broek afvegen voordat hij een hand geeft.

Prachtige muziekstukken

Wie The Greatest Showman heeft gezien, weet dat componisten Pasek en Paul het talent hebben voor krachtige oorwurmen, want ook de liedjes voor Dear Evan Hansen zijn prachtig. Zelfs in de Nederlandse vertaling, die uitstekend is, staan de liedjes als een huis.

Soms raken de liedjes diep, zoals bij Requiem. Anderen blijven hangen, zoals “Zwaaien tot het pijn doet” (Waving through a window) en “Goed gedaan” (Good for you). Het hoogtepunt is echter de pauzefinale “Jij wordt gezien” (You will be found). Het is een opwekkend lied tegen de eenzaamheid. De speech in de voorstelling die viraal gaat op social media en de prachtige vertolking, bezorgen je kippenvel en tranen, iets waar de voorstelling met glans voor slaagt.

Een voorstelling die dichtbij perfectie komt

Met enige regelmaat wordt een voorstelling door de critici in Nederland met sterrenregen overladen. Vaak zijn ze in mijn oordeel wel erg scheutig geweest met het uitdelen ervan. Dat geldt zeker niet voor Dear Evan Hansen. De geweldige cast en de fraaie enscenering geven het schitterende bronmateriaal de behandeling die het verdient. Totaal perfect is een voorstelling nooit, maar deze komt er wel heel dichtbij in de buurt.

Ik zag deze voorstelling eerder in Londen, waar het in de originele vormgeving werd gespeeld. Daar lukte het mij niet helemaal om volledig in het verhaal te komen door het overdadig gebruik van geprojecteerde flitsende telefoonschermen. Hierdoor vroeg ik mij af of deze voorstelling niet veel beter tot zijn recht zou komen in een wat subtieler en intiemere setting. Deze Nederlandse versie laat zien dat het inderdaad dat effect geeft. Als projectie op het lichtkleurige houten decor knallen ze minder, wat juist meer uitnodigt om de schermen ook daadwerkelijk te lezen en te bekijken. Wat is dit een waanzinnig mooi voorstelling.

Als je maar één voorstelling kunt zien dit jaar, ga dan naar Dear Evan Hansen. Als je meer kunt zien, vergeet dan zeker deze voorstelling niet.