De Stille Vrouw

Met een houten koffer vertrekt hij 
foto’s van mij en ons kind in zijn jaszak. 
Met als enige houvast hoop, 
want waar hoop is, daar is brood, 
en waar brood is, daar is toekomst. 
  
In de De Stille Vrouw geeft Dilan Yurdakul een stem haar oma’s, de eerste generatie migrantenvrouwen. Een generatie die haar thuisland achter zich liet tegenover een generatie die in Nederland is geboren.

 Dilan vraagt zich af wat zij nog in zich draagt van deze vrouwen, en wat ze zal doorgeven. Ze verzamelt hun verhalen om de stemmen van deze ongehoorde vrouwen tot leven te roepen. Verhalen van vroeger, over het stilzwijgen, de offers, het geestelijk lijden, het afwachten, de lijdzaamheid, de leegte. Wat waren hun dromen, hun verlangens? Hebben ze hun vleugels kunnen uitslaan? Dilan wil weten wat er gewonnen is en wat verloren, maar ook wat in stilte doorwerkt in de vrouwenlijn. 
  
Want ook Dilan loopt tegen haar rol als vrouw aan. Welke keuzes maakt zij als dertiger, is ze klaar voor het moederschap en hoeveel vrouw is ze eigenlijk nog? Hoewel er door de decennia heen ontzettend veel is veranderd, zijn de onderhuidse, onbesproken pijnen niet opgelost en komt ze erachter dat er naast de verschillen, ook veel overeenkomsten zijn van in stilte gedragen geschiedenis. Want dat wat niet wordt opgelost, wordt doorgegeven. 
  
Na Door de schaduw heen en Alter, duikt Dilan Yurdakul nu in de vrouwelijke lijn van haar familie. Ze geeft een stem aan de eerste generatie Turkse migrantenvrouwen, de stille vrouwen, en zoomt in op hun liefdeslevens, verlangens, smarten en ontgoochelingen.