Tussen droom en daad: Gerard Cornelisse over Door het Stof, ridderorden en Enschede 700

Enschede – Na afloop van de feestelijke première van DOOR HET STOF op 14 juni gonsde het nog lang na in het Wilminktheater van Enschede. In de foyer verzamelden zich tal van prominente en minder prominente gasten: Herman Finkers, burgemeester Roelof Bleker, oud-burgemeester Onno van Veldhuizen, de burgemeester van Losser, wethouders, leden van het Enschedese culturele leven en velen anderen.

Door Robert Frieser

Ook demissionair minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Eppo Bruins en Tweede Kamerlid Pieter Omtzigt behoorden tot het gezelschap. De première van deze groots opgezette voorstelling ter gelegenheid van Enschede 700 trok zichtbaar publiek uit stad en regio.

Gerard Cornelisse

Midden in die drukte sprak ik met Gerard Cornelisse, de initiatiefnemer en drijvende kracht achter het project. Tussen de felicitaties door blikte hij terug.

‘Het idee zat al vijftien jaar in mijn hoofd,’ vertelde hij. ‘Ooit had ik samen met Dick van der Heuvel het plan om iets te maken over de Kelk. Ariëns had destijds zijn kelk verkocht, omdat hij het niet langer kon aanzien dat de arbeiders met lege handen achterbleven. Er was zelfs sprake van een televisieserie voor de KRO, maar die is er nooit gekomen.’

Liefde

Zijn privéleven bracht hem uiteindelijk naar Twente. ‘Ik ben vijftien jaar geleden hier komen wonen, omdat ik verliefd werd op Simone. En dat is natuurlijk óók een mooi verhaal.’

Pas enkele jaren geleden kwam het project echt op gang. ‘Ongeveer drie jaar geleden werd het concreet. Met Enschede 700 in het vizier vielen alle puzzelstukken op hun plek. Toen hebben we gezegd: nu gaan we het doen.’

Samenwerking

Het resulteerde in een indrukwekkende productie waarin professionele musici en amateurs samen het verhaal van Twente tot leven brachten. ‘We werkten met het Wilmink Project Orkest, Fion voor de klassieke muziek, Consensus Vocalis en een grote groep vrijetijdsspelers. Anders kun je dit simpelweg niet maken. Met alleen professionals is het financieel onhaalbaar. Maar hier doen mensen het uit liefde voor het vak, uit liefde voor deze stad.’

Geridderd

Dan kwam ter sprake dat hij eerder werd onderscheiden. ‘Je bent trouwens ook geridderd, Gerard,’ merkte ik op. ‘De Orde van de Nederlandse Leeuw – staat zelfs op je revers.’

Gerard glimlachte en knikte: ‘Ja, dat klopt. Twee jaar geleden ben ik benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Die krijg je niet zomaar. Het is een bijzondere onderscheiding, ook internationaal gezien.’ Op dat moment mengde zich spontaan minister Eppo Bruins in ons gesprek. Hij had het interview al vanaf een afstandje gevolgd.

‘De Orde van de Nederlandse Leeuw is inderdaad niet zomaar een lintje,’ zei de minister. ‘Die wordt alleen toegekend bij uitzonderlijke verdiensten, ook internationaal. Ik kom hem in mijn werk maar zelden tegen. En dat zegt wel wat.’ Gerard lachte: ‘Dat is mooi als de minister dat zo zegt. Ja, het blijft bijzonder om zo’n erkenning te krijgen.’

In het Oosten

We bespraken het succes van de avond en hoe bijzonder het is dat zo’n productie juist in Enschede ontstond. ‘In de Randstad hebben ze vaak nauwelijks een idee van wat hier gebeurt. Het is niet dat ze op je neerkijken, ze weten gewoon niet dat je bestaat,’ zei hij. ‘Toen ik hier net woonde, werd ik eens gebeld: “Gefeliciteerd, jullie hebben gewonnen!” Ze bedoelden De Graafschap. Vanuit Amsterdam is alles oostelijker blijkbaar één grote vlakte.’

Had hij tot slot nog een boodschap?

‘Kom vooral kijken,’ zei Gerard. ‘Iedereen die is geweest, was onder de indruk. Natuurlijk hoor je her en der wat vaktechnische kritiek: iemand vond het derde deel vaag, een ander vond een overgang iets te traag. Maar ja, dan mis je soms net die laag als je geen religieuze achtergrond hebt. Er zat tenslotte ook een vleugje Laatste Avondmaal in.’

Met een tevreden blik keek hij om zich heen naar de volle foyer. ‘Het mooiste blijft dat al die mensen – professionals én liefhebbers – het samen hebben gedaan. Zo zie je maar wat kunst en cultuur in een stad kunnen losmaken.’