Viktor Griffioen over CASH: “Een pleidooi voor het gebruiken van je fantasie”
Al twintig jaar verdiept Viktor Griffioen zich in het leven en de muziek van Johnny Cash. In zijn voorstelling CASH – Seven Songs For Johnny brengt hij niet alleen The Man in Black tot leven, maar ook zichzelf – als muzikant, verteller en fan. In dit interview vertelt Griffioen over zijn fascinatie voor Cash, het schrijven van zeven nieuwe songs geïnspireerd op diens leven, en waarom zijn voorstelling méér is dan een tribute: een ode aan verbeelding, verhalen en de kracht van muziek.
Wat trok jou aan in Johnny Cash om je volledig in zijn leven en werk te verdiepen?”
“Ik werd verliefd op zijn American Recordings. Zijn heavyness, zijn manier van zingen en verhalen vertellen, de waanzinnige productie waarin zijn stem voorrang krijgt. Wie was deze man? Hoe komt het dat ik elk woord geloof? Waarom lijkt zijn manier van zingen zo makkelijk, terwijl het dat echt niet is? Ik wou gelijk alles over hem weten.”
In CASH breng je niet alleen Johnny Cash tot leven, maar ook jezelf als gitarist en verteller. Hoe verweef je jouw eigen verhaal met dat van hem?
“Het publiek weet op een gegeven moment echt niet meer naar wie ze aan het kijken zijn, Viktor of Cash. Dus het begint als een redelijk overzichtelijk volgorde scenes en liedjes, om vervolgens helemaal te ontsporen.”
Je schreef zeven nieuwe songs geïnspireerd op Cash. Hoe heb je geprobeerd zijn ziel te raken zonder hem te imiteren?
“Ieder nummer is eigenlijk geïnspireerd door een bepaalde periode in zijn leven, dus naast dat het een hommage is, en zeker geen kopie (!), zegt het ook iets over de periode in zijn leven en zijn manier van songs schrijven op dát moment. En alhoewel ik qua stemtype en zangstijl lijk op Cash, imiteer ik hem niet; het is vrij letterlijk mijn eigen stem.”
Wat kunnen mensen verwachten van de voorstelling en waarom mogen ze deze niet missen?
“Ik vind dat het in de stortvloed aan tributebands en egodocumenten die het theater overspoelen op dit moment iets echt radicaal anders is. Het is een pleidooi voor het gebruiken van je fantasie, een ode aan verhalen vertellen aan de hand van het verhaal van een van de grootste verhalenvertellers die ooit geleefd heeft.”
