Ontdek de Magie van het Meisje met de Zwavelstokjes

Terugkeer na succes
Na het succes van vorig jaar keert deze ‘Kerst komt altijd’-periode ‘Het Meisje met de Zwavelstokjes’ terug in het Muziekcentrum. De cast kent bekende gezichten uit eerdere Wilmink Theater-producties, al is alleen Rein Hofman terug in dezelfde rol, en weer zijn er twee kindercasts die alternerend spelen. Het is een ontroerende voorstelling waar de lach en de traan om en om de aandacht vragen, en soms zelfs tegelijkertijd. Want de manier waarop het tragische Hans Christian Andersen-sprookje wordt verteld is lichtvoetig. Een happy-end draai, zoals bij De Kleine Zeemeermin-musicals gebruikelijk is, zit er zeker niet in.

Het Begin van de Voorstelling
De voorstelling begint met drie volwassen acteurs op het podium. Finn Poncin stelt zichzelf en de andere twee acteurs voor. Rein Hofman en Lisa Schol waren voor aanvang al in de zaal te vinden, waarbij Rein met een bord met QR-code het publiek stimuleerde een foto te nemen, zodat ze het programmaboek konden lezen. Finn vertelt het onderwerp van de voorstelling, en als Rein aangeeft dat het een sprookje van anderhalve bladzijde betreft – hoe maak je daar een middagvullende voorstelling van – tovert Finn een boekje uit zijn zak. Het is het boekje van de oma van het meisje, met verhaaltjes, waar het meisje met het roet van de zwavelstokjes tekeningen bij heeft gemaakt.

Rollen en Setting
Dat Finn de rol van vader opeist, en respectievelijk de rol van pruimenverkoper (heel populair toen, het was de pruimentijd) respectievelijk hoer, ok gezelschapsdame verdeelt wordt niet heel enthousiast ontvangen. Maar als het stuk eenmaal is begonnen leven ze zich toch volledig in. Op de vraag waar het meisje en de andere castleden vandaan komen, komt geen echt antwoord, maar we bevinden ons al snel in een Dickens-achtige setting. We zien zelfs een paar bekende gezichten uit die tijd. Scrooge is een van de mensen, die geen interesse heeft in de zwavelstokjes die het meisje moet verkopen, en als deze zijn beurs verliest en het meisje deze netjes teruggeeft, wordt deze actie niet begrepen door Dodger, de straatjongen uit Oliver. Het gezag in de vorm van een agent zit continu achter hem aan. Een agent die af en toe wel geheugenverlies heeft, want deze wordt afwisselend door de drie acteurs gespeeld.

Het verhaal
Kern van het verhaal is dat het meisje kerstmis wil vieren bij haar oma. Ze ontmoet een aantal personen die elk hun eigen problemen hebben, waarbij ze hen met een verhaaltje uit het boekje de juiste weg wijst en uit dank iets geven, die soms weer goed uitkomen bij de volgende situatie. Deze verhaaltjes worden op verschillende manieren gevisualiseerd. Soms met gewoon spel: het verhaal van het jongetje dat stiekem danser wil worden levert een ontroerende dans op. Dan weer met schaduwspel of een eenvoudige projectie. Het op het oog simpele decor blijkt met een draai meerdere locaties te kunnen visualiseren.

Inzoomen

Acteerprestaties en Interactie
Het drietal heeft er duidelijk zin in, wat al duidelijk is voor de voorstelling in de zaal, maar ook de manier waarop er af en toe wordt teruggesprongen naar de acteurs die het verhaal vertellen. En daarop beschouwend reageren. Soms wordt er een vette knipoog gegeven naar een eerder gespeelde rol, dan weer wordt bloedserieus een dilemma neergezet dat opgelost moet worden. Er is ook een ensemble (ook hier een aantal bekende gezichten), dat kleinere rollen speelt, maar vooral opvalt als de brengers van het licht.

Kindercasts
Met Vlam en Vonk zijn er twee kindercasts. Bij Vlam zijn de hoofdrollen hetzelfde als vorig jaar. Destijds lieten Isabel Merbis en Sander Heino een sterke indruk achter. Oliviër Manuel was prachtig als het dansjongentje. Nu zie ik Vonk. Ylva Molenveld vertolkt de rol van het meisje, waarvan pas aan het einde van de voorstelling de naam bekend wordt, mooi en sereen. Ze zingt prachtig. Er is een mooie chemie met schobbejak Dodger, die duidelijk gefascineerd is door haar. Oscar Persijn maakt van hem een jongen die je in je hart sluit. Ook de eerder genoemde dans wordt hier fraai uitgevoerd, en hoewel het misschien een beetje gek is, dat hij twee enorme vlechten heeft, is dat verre van storend.

Kerstsfeer en emotie
Voor de een is Kerst vooral synoniem voor warmte, het gevoel van de kerstklassiekers van de Amerikaanse crooners; een ander associeert het mogelijk vooral met kou, al zal dit jaar weer niet letterlijk zijn. Het gevoel van liedjes als “Lonely this Christmas” of “Met Kerst ben ik alleen”. Deze voorstelling toont beiden, al trekt de warmte hier wel aan het langste eind. Zelfs met het dramatische slot dat Hans Christian Andersen aan het verhaal heeft gegeven. Je verlaat de zaal met natte ogen, maar ook een lach op je gezicht.