Textielstad

Willem Wilmink leest het gedicht Textielstad, dat in Enschede aan gevel van Boekhandel Broekhuis te zien is.

Net als de oorspronkelijke versie van Frekie heeft ook dit gedicht geen refrein. 
Een lied met alleen coupletten, is voor de luisteraar niet prettig. De componist kan twee dingen doen om het op te lossen. 
1. De dichter vragen om een refrein te schrijven (zoals met Frekie gebeurde). 
2. Een paar keer naar een andere toonsoort gaan oftewel moduleren (zoals bij liedjes als Mack the Knife en Dank u voor deze nieuwe morgen vaak gebeurt). 
  
Harry Bannink koos voor een derde optie. Hij schreef zelf een refrein. Een instrumentaal telkens terugkerend motief. En hij leverde daarbij een vette knipoog naar zijn eigen en Wilminks afkomst. Hij baseerde zijn instrumentale refrein op de melodie van de boerenpolka De Driekusman. 
Maar wel in dat lome bluesachtige sfeertje waarin hij het hele lied laat voltrekken: 

Textielstad Joost Prinsen